با اینا این روزا [ی بالزی] رو سر می‌کنم

نمی‌دونم چمه که چاک دهنم باز شده و همش می‌لقه. :))

خلاف تمام کارها و برنامه‌هایی که واسه خودم ریخته بودم که تو این تعطیلات انجام بدم، نشستم هاردمو شخم می‌زنم و آهنگ گوش می‌دم؛ بلکه‌م بتونم یه‌کم تمرکز کنم. ترکیب آهنگ‌هایی که پیدا می‌کنم خیلی جالبه.

یه لحظه از ذهنم گذشت که چیزایی رو گوش می‌دم، آپلود کنم شاید یه اعصاب‌خراب‌تر از خودم هم از اینجا رد شد و خواست گوش کنه. ولی بعد به خودم خندیدم. گیریم که با مجاهدت‌های جانکاه شبانه روزی تونستم بر اینترنت پیروز بشم؛ کی می‌خواد دانلود کنه تو این شرایط شِت؟

خلاصه که جهت خالی نبودن عریضه، شستن پست قبلی و جهت نمایش اینکه منم آدمم و بعضی وقتا چیزایی می‌تونم بنویسم که همه بفهمن (!) تصمیم گرفتم لااقل اسمشون و یه توضیح کوتاهی بنویسم شاید به کار کسی اومد.

لازم به توضیحه که هیچ ملایمت و ملاطفتی در آهنگ‌ها نیست و خب طبیعتاً طبق شرایط موجود انتخاب شده‌ن. عمداً هم اسمشون رو فارسی می‌نویسم؛ نمی‌دونم چه کِرمیه. تو پیدا کردنشون هم می‌تونم کمکتون کنم اگه گیر کردین. ترتیب خاصی هم در اسم‌ها نیست.

لم آو گاد – واک ویذ(!) می این هِل: بسیار مناسب دوتا یکی کردن پله‌های مترو. اگه تصمیم به تند راه رفتن ندارید، می‌تونید قدم‌های بلند و شمرده‌تون رو با سرضربای آهنگ تنظیم کنید که اثری معجزه‌آسا داره و احساس می‌کنید که می‌تونید هر آدمی رو با یه دست به گوشه‌ای پرت کنید.

اَز آی لِی دایینگ – مای اُون گرِیو: بسیار خشن و سردردآور به طوری که خودم هم نمی‌تونم چند بار پشت هم گوش کنم. ولی اینو قرار بود کاور کنیم تو سالن برج آزادی. در عجبم چطوری همچین چیزی رو تمرین می‌کردیم. البته من که ماستمالی می‌کردم تقریبا، مثل همیشه.

جو ستریانی – جامپین اَوت: گروو (groove) بسیاااار زیبا و گیرا. آقای کالیوتا سنگ تموم گذاشته در حفظ گروو. خیلی خشن نیست، ولی حسش می‌تونه کمک کنه که یه‌کم بیرون‌ریزی کنید احتمالا.

پنترا – وار نِرو: آخرش، هِوی‌ترین چیزیه که به عمرم شنیدم. همین بسه. با تمام احترامی که برای تک‌تک اعضای فقید گروه، طرفداران پر و پا قرص و مخصوصاً جنای آقای انسلمو دارم، از صدا و حرکات خواننده خیلی خوشم نمیاد.

پنترا – ماوث فور وار: آخر این هم پدیده‌ایه در نوع خودش. درود به روح و روان برادران پائول.

پنترا – فایو مینتس اِلون: این یکی یادآور سال‌های دبیرستان، اون برف خفنی که سال 86 (؟) اومد، گوشی سونی اریکسون دبلیو هشتصد و پنجاه و نیما وثوقیه. کلی احساسات عجیب غریب همراهش اومد یهو.

مگادث – دِ امپرور: این حتی شعرش هم می‌تونه به این وضعیت بخوره. با این یکی هم خیلی زیاد پله‌ها رو دوتا یکی کردم.

مگادث – دیس دِی وی فایت: این یکی از کارهای زیبای مستر ماستِینه. جوونیام زیاد کاورش می‌کردم و به خیک کل آهنگ هم تویین پدال می‌بستم.

دریم تیتر – اَوتکرای: این که اصلاً لازم و واجبه. در واقع برای ماجراهای بهار عربی ساخته شده. طولانی، پیچیده و تکنیکیه. باید با دقت گوش بدید. اگه موقعی که حواستون نیست بخواید گوش بدید، احتمالاً می‌ره رو مغزتون و بدترتون می‌کنه.

هنگار – دِ ریزن آو یور کانویکشن: این هیچ ربطی به هیچی نداره. ولی یاد آجور و استرس بلوار مدیریت افتادم. اون موقعا که هوا خوب بود، موهام نرم بود (ودف؟!) و با هیجان می‌رفتم که ببینمش.

خونریزی: آهنگی که در راه تکاملش یه‌چیز دیگه شد و هر بار که تغییرش دادیم، سیاه‌تر و سنگین‌تر شد تا اینکه آخرش وکال هارش اومد روش. گفتیم لازمه اینطوری باشه؟ آهنگسازش به درستی گفت این محصول دوره‌ایه که توش زندگی کردیم.

اسلیر – بیوتی ثرو اُردر: نمی‌خواستم لو بدم، ولی همگی با این آهنگ به خوبی آشنایید. :)) به ضجه‌های سنج و سولوهای گیتارا دعوتتون می‌کنم. این و کُمینیک رو یه روز وسط میدون هفت تیر اجرا می‌کنم. بعدشم احتمالاً تیر می‌خورم و می‌میرم.

از متالیکا هم مناسبتی انتخاب می‌کنم: اند جاستیس فور آل.

خعب، سردرد، تخم‌چشم‌درد و اضطرابم دیگه خارج از تحمله. دیگه برم یه گِلی به سرم بگیرم.

مرسی که احتمالاً خوندین و تحمل کردین.