ردف و متعلقاتش همچنان یادآورند

“به این فکر کردم چیزی که ماها را (که علاقه‌مند به این چیزهای غیرعادی هستیم) کنار هم نگه می‌دارد، انقدر قوی‌ است که اگر در جهت درست قرار بگیرد، می‌تواند نگذارد هیچ چیز بینمان بماند و انقدر شفاف می‌شویم که درون همدیگر را می‌توانیم ببینیم...و من دو بار در معرض همچین نیرویی قرار گرفته بودم؛ چه موقع گذر آن آذرگوی، چه موقعی که ماکان و وینترایز در حال اجرا بودند. انقدر شفاف شده بودم که ذهنم درگیر هیچ چیز نباشد و همه چیز آرام و قشنگ به نظر بیاید. خبری از مسلسل‌کشی، شکایت و عصبانیت از بقیه نبود.”

...و بعد از یک هفته  جایش هنوز مانده و تازه در همین مدت ارتباطکی با چندتا از آدم‌هایشان هم برقرار شده و شاید یکی از دلایلش همین است که حسش تا این حد دوام آورده، برخلاف همه اتفاقات و آدم‌های اعصاب‌سای و تکراری. جایگزینی آدم‌ها باید اتفاق بیفتد؛ حتا اگر ده سال هم کوچکتر باشند. به جای درگیر شدن با بقیه و تلافی و ادب کردنشان، بعضی وقت‌ها هم بدون تیرباران کردن می‌شود قدم زنان از کنارشان رد شد؛ با مارلبرویی که مارتنز تعارف می‌کند و خودش هم این حرکت ناخشن و هدر ندادن مهمات را تأیید می‌کند.

و همین الآن، صرفن از روی کنجکاوی و کرم و – احتمالن- خودآزاری، رفتم که در مورد راز جسد سرچ کنم و به نوشته‌ای از آقای نچسب و جدی اختر فیزیک، ناظمی، رسیدم. سه سال پیش یک طوری در موردش نوشته که باز دلم خواست همه‌شان – هر چهارتا را- بغل کنم و بروم و همه آن مربع‌های کج و کوله سفید را گاز بزنم. یاد ماکت کپلری افتادم که با اینکه فقط چند هفته باهایش زندگی کرده بودم، ولی کاملن قابلیت پذیرفتنش به فرزندخواندگی را داشتم. این عبارات و مهملات وقتی معنی بیشتری پیدا می‌کند که به جسد بودنشان فکر کنیم. به اینکه دیگر هیچکدامشان رخ نخواهند داد؛ و بله آنتروپی عالم رو به افزایش است.

با همه این احوالات، غلت زدن در چیزهای غیرواقعی‌ای که یا خیلی وقت پیش اتفاق افتاده و تمام شده‌اند یا هرگز اتفاق نخواهند افتاد، کاملن بی‌فایده است و بهتر است که به آخرین قطره‌های تصاویر باورنکردنی هفته پیش بچسبیم و نگذاریم که باد ما را ببرد. لااقل فعلن.