مجازی‌های حال به هم زن

  آدم این صفحات شبکه‌های اجتماعی را که باز می‌کند، هر پست و عکسی که از مردم می‌بیند فقط مربوط به لحظه‌های خوش و مثبت و موفقیت‌های زندگیشان است. یا عکس از اجرایشان است، یا عکس‌های مات ِ وسوسه‌انگیز یک لیوان قهوه‌ی بخار کن دم یک پنجره، یا غذاهای خوشمزه‌ای که می‌خورند به همراه یک نوشته‌ی خنک و تهوع آور، یا عکس از اجرای فلان آدم خفن و تلاش برای نشان دادن "من هم آنجا بودم" با یک لبخند عاقل اندر سفیه تنفرانگیز، یا عکسی از خودشان به همراه نوشته‌ای است که نشان می‌دهد چقدر آدم‌های توانمند و قدرتمندی هستند و بر تمام مشکلات زندگیشان فائق آمده‌اند، یا نوشته‌های عـُق‌آمیز که بیان کننده‌ی "من از اینها دارم و شما ندارید و بیایید زیر پست من گدایی کنید" است، یا عکسی از مایملک و دارایی‌هایشان که حاکی از خفنیت بیش از حدشان است (به زعم خودشان)، یا پستی طعنه دار که من فلان توانایی را دارم و شما ندارید (و مجددن یک لحنی حاوی لبخند عاقل اندر سفیه در آخرش). به طور کلی چیزهایی بس اعصاب خوردکن، که آدم احساس می‌کند هیچوقت در زندگیش تجربه نکرده است. کاش من هم یک ماگ قهوه داشتم، کاش فلان جا بودم، کاش فلان کار را می‌کردم و غیره. آدم دلش می‌خواهد همزمان جای پانصد نفر باشد و همه‌ی لحظات آن‌ها را تجربه کند. 

کاری با اقلیتی که پُست‌هایشان قابل دیدن است ندارم؛ آن اکثریتی که همیشه خودشان را بالاتر از جایی که واقعن هستند، نشان می‌دهند مد نظر هستند. اکثریتی که طوری وانمود می‌کنند که انگار زندگی فوق العاده بر وفق مرادشان است و هیچ دغدغه‌ای ندارند جز اینکه به طور افراطی این را در چشم بقیه فرو کنند. آدم‌های کوفتی ِ هزاررو، در این دنیاهای مجازی می‌شوند تمام آن چیزی که باید در واقعیت باشند و نیستند / نمی‌توانند باشند.