مثال نقض قانون انتخاب طبیعی داروین

چهرۀ ندیده‌اش را احتمالاً هرگز فراموش نمی‌کنم. عین پوسترها بود. با لباس و ماسکی مشکی، روی بلندی جدول وسط خیابان ایستاده بود. دست راستش، شال مشکی‌اش را صاف در هوا نگه داشته بود. چند نفر در پیاده رو نگاهش می‌کردند.

اجرای مسترآوپاپتز اسکات دیویس را خفه کردم. یواش یواش عضلات شکمم منقبض شد و رو به جلو خم شدم. زانوهایم صاف نمی‌شد. دولادولا راه می‌رفتم. عضلات دست چپم منقبض شد و ساعدم بالا آمد. انگشتانم طوری حرکت می‌کرد انگار دارم تایپ می‌کنم یا چیزی می‌نویسم. گاهی هم ناخودآگاه چنگ ریزی به تی‌شرتم می‌زدم. دستم بی‌دلیل روی جایی که معدۀ در حال سوزش قرار دارد، حرکت می‌کرد. دهانم خشک شد و به نفس‌نفس شدیدی افتادم.

هیچ کاری نتوانستم بکنم. مغزم با چنان سرعتی کار می‌کرد و کنترل کل بدنم را به‌دست گرفته بود که از تعجب چشم‌هایم گرد شده بود و پلک نمی‌زدم. فهمیدم که فقط درون‌ریزی و خفه شدن را خوب بلدم؛ نه هیچ کار دیگر. حتی گریه‌ام هم نمی‌آمد و نمی‌آید و این بدترین قسمت ماجراست. شاید تمام این‌ها هم حقه‌های کثیف و نفرت‌انگیز مغزم باشد برای قابل‌تحمل‌کردن عذاب وجدانم. مسأله شجاعت یا نترسیدن یا هر کلمه دیگری که دوست دارید نیست. مسأله تمام موانع ذهنی است که لابد در ژنتیک ثبت شده که جلوی رفتار را می‌گیرد. حداقل در مورد خودم مطمئن شدم که لال شدن و حمله عصبی در زمان بحران‌ها و مشکلات (بخوانید فرار)، تنها راه حلم است.

هرچند از امشب از شدت نفرت و خشم، خودم را دور انداختم و هرکاری – مطلقاً هر کاری، هر عملی، در هر بخشی از زندگی - بعد از این بی‌ارزش می‌نماید، امیدوارم لااقل قدرت این را داشته باشم که تا اطلاع ثانوی خفه شوم و خفه باقی بمانم. نمی‌دانم کجای طبیعت کجای من را انتخاب کرد.